လမင္းအို

Type your summary here. Type the rest of your post here.

စမ္းေရႏွင့္တူေသာ သူမ

ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာေတာ့
သူမ ရွက္မသြားပါ
အေျခခံမက်တက် စကားလံုးမ်ား
ပစ္သြင္းရင္း
ရင္ဖိုရမႈေလာက္
၀ါက်မ်ားက မလွပပါ
သူမႏွင့္ႀကံဳေသာေနရာသည္
အဂၤါၿဂိဳလ္ေလာက္ မတည္ၿမဲပါ
ထိုအၿပံဳးမ်ားသည္
သူမ၏ ေပၚလစီပင္ ျဖစ္ပါသည္
သူမ
လုိလိုခ်င္ခ်င္ အေျဖေပးေတာ့
ကၽြန္ေတာ္
စကားလံုးမ်ား ညံ့သြားပါသည္။ ။

လမင္းအို
22/8/2008

အရြက္စိမ္းစိမ္းနဲ႕ ေျမြ

ရနံ႕ေတြ ေ၀၀ါးလာတဲ့အခါ
ေလျပည္ေတာက္ေတာက္က အေမာက္ေထာင္ျပ
ေလာကပါလ နတ္မင္းႀကီးတစ္ပါးပါးဆီမွာ
သိကၡာေတြ ေပါင္ထား
ငါဟာ တြားသြားသတၱ၀ါတစ္ေကာင္ျဖစ္တယ္
လူတိုင္း မသကၤာတဲ့
ငါ့ ညေနရင့္ရင့္ေတြမွာ
ယစ္မူးသံစဥ္ေတြအတြက္
လက္တစ္ဖက္ကို ေလေလ်ာ့ထားတယ္
ကၽြန္ေတာ္ဟာ မရမ္းကားပါ
မသရဖီ သိေအာင္ေျပာရရင္
ကၽြန္ေတာ္ဟာ မရမ္းကားပါ
ကိုယ့္ေျခရာကိုယ့္ေျခေထာက္မွာ တပ္ဖို႕
ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္သင္ရပါဦးမယ္
ခပ္အ အ ေနတစ္ေကာင္ရဲ႕
ညည္းသံတစ္ခ်ိဳ႕ကို
ကၽြန္ေတာ့္ေသြးေၾကာထဲ
အစားထိုးထားတယ္ မသရဖီ။ ။
လမင္းအို

ဂ်င္ေပၚကထံုး

က်ဳပ္တို႕ ရပ္ကြက္ထဲက ဦးစံလွတစ္ေယာက္ဟာ ေဗဒင္ဆို လႊတ္ယံုသူေပါ့။ သူ႕မွာ တစ္လတစ္လ ဂ်ာနယ္၊ မဂဇင္းေတြ ၀ယ္လုိက္ရတာ မနည္းဘူး။ ဖတ္လားဆိုေတာ့ ဖတ္တယ္။ ေဗဒင္က႑ကိုေလ။ က်န္တာေတြ လံုး၀မဖတ္ဘူး။ ဆရာ စံဇာဏီဘိုတို႕၊ ဆရာမ ေစာယုႏြယ္တို႕ဆိုိတာ သူအၿမဲဖတ္ေနတဲ့ေဗဒင္ဆရာေတြေပါ့။ ဒီလေတာ့ ဆရာေဟာတာ မွန္တယ္။ ဒီလေတာ့ ဆရာမက ပိုမွန္တယ္ဆိုၿပီး သူ႕အိမ္သားေတြကို ေျပာေနက်။ ေဗဒင္က ေခြးသံုးေကာင္ အစာေကၽြးပါဆိုရင္ ေကၽြးၿပီးသား၊ ေဗဒင္က ထီေပါက္ကိန္းရွိတယ္ဆိုရင္လည္း ထိုးၿပီးသား။ အဲေလာက္ထိကို ၀ါသနာႀကီးတဲ့သူ။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ သူမေမးဖူးတဲ့ ေဗဒင္ဆရာဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး။ ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားက ေဗဒင္ဆရာထိ သြားေမးဖူးတယ္။ အဲ... တစ္ေယာက္ေတာ့ က်န္ေနေသးတယ္။ အဲဒါက ပင္လံုလမ္းမေတာ္ထဲမွာ ဆိုင္းဘုတ္ခန္႕ခန္႕ထည္ထည္နဲ႕ ေဟာေနတဲ့ သမုတိသစၥာဆိုတဲ့ ေဗဒင္ဆရာ။ စာေရးဆရာ ဦးမ်ိဳးသိန္းေပါ့။ ဦးစံလွက ဒီတစ္ေယာက္က် စိတ္ေဖာက္လာတယ္။ ဦးမ်ိဳးသိန္းကို သူမယံုဘူး။ ဘာေၾကာင့္ဆို သူနဲ႕ ဦးမ်ိဳးသိန္းနဲ႕က ေက်ာင္းေနဖက္ေတြ၊ အတန္းထဲမွာ ေဗရႊင္ ေဗရႊင္ဆိုၿပီး လိုက္ေဟာေနက်။ ဦးမ်ိဳးသိန္းအေၾကာင္းသိေတာ့ သိပ္မယံုခ်င္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မေမးရရင္လည္း မေနႏိုင္ဆိုေတာ့ မယံုေပမယ့္လည္း သြားေမးမိေတာ့တယ္။ ဦးမ်ိဳးသိန္းက သူ႕ကို တစ္ခြန္းပဲ ေဟာေပးလိုက္တယ္။
" တစ္ပတ္အတြင္း နာမည္ပ်က္ကိန္းရွိတယ္။ မျဖစ္ေစခ်င္ ဘုရားကိုးဆူျပည့္ေအာင္ပုတီးစိပ္ " တဲ့။
ဦးစံလွ နည္းနည္းေတာ့ ၿဖံဳသြားတယ္။ ဒီေကာင္တကယ္ေျပာေနတာလားဆိုၿပီး ဦးမ်ိဳးသိန္းရဲ႕ မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ခပ္တည္တည္ပဲ။ အိုကြာ... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ဟာငါ သတိထားေနရင္ ရတာပဲ၊ ဒီေကာင္ ငါ့ ေအာ့ပ္စက္မွာလည္း သူ႕နာမည္ တံဆိပ္တံုးလုပ္သြားတာ အေၾကြးလည္း မေပးေသးဘူး။ မွတ္သားေလာက္ေအာင္ ပညာေပးရမယ္။ ကိုယ္ေကာင္းရင္ ေခါင္းမေရြ႕ဘူးဆိုၿပီး ဦးမ်ိဳးသိန္းကို နာမည္ျပန္ဖ်က္ဖို႕ ႀကံေတာ့တယ္။ ဘုရားသြား ပုတီးစိပ္လည္း မလုပ္ဘူး။
ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း သူ႕ကိုယ္သူ ဂရုစိုက္ေနတယ္။ ဆိုင္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကိုလည္း ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြဆက္ဆံတယ္။ အမွားအယြင္းမရွိေအာင္ လုပ္ေပးတယ္။ ေစ်းေတြဘာေတြေတာင္ေလ်ာ့ေပးေနေသးတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဦးစံလွမ်က္ႏွာႀကီးက ၿပံဳးလာတယ္။
" ဒီေကာင္ သြားၿပီ။ ဒီေန႕ ခုနစ္ရက္ပဲ၊ ဘယ္မွာ ငါ့နာမည္ ပ်က္ေသးလို႕လဲ၊ ဟာဟ..အလကားေဗဒင္ဆရာ၊ မနက္ျဖန္မွ သူ႕ဆိုင္သြားၿပီး အရွက္ခြဲပစ္လိုက္မယ္ "
ဦးစံလွ က်ိတ္ေပ်ာ္ေနေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ အိမ္ကအထြက္မွာ ၿခံေရွ႕က သူ႕ရဲ႕ " စံလွ ေရာင္စံုေအာ့ပ္စက္ " ဆိုတဲ့ဆိုင္းဘုတ္လွလွႀကီးက ေပါက္ၿပဲေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ စံလွဆိုတဲ့ေနရာ တိတိက်က်ႀကီးကို ပ်က္စီးေနတယ္။ မ်က္ႏွာႀကီးလည္း ခ်က္ခ်င္းအိုက်သြားတယ္။ ေနာက္...တဟီးဟီးနဲ႕ ငိုခ်လိုက္ေတာ့တယ္။
" အဟီးဟီးဟီး... စံလွနာမည္ပ်က္ၿပီ၊ စံလွနာမည္ပ်က္ၿပီ။ ေခြးေကာင္ မ်ိဳးသိန္း ေတာ္လွခ်ည္လားကြာ...ဟီး "
ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕ထက္ တစ္ကြက္ပိုလည္တဲ့ ေဗဒင္ဆရာ သမုတိသစၥာက စာေရးဆရာပီပီ သူ႕ရဲ႕ " စံလွ " ဆိုင္းဘုတ္ကို ညတုန္းက တိတ္တိတ္ဖ်က္ဆီးခဲ့မွန္းသာ သိလိုက္မယ္ဆိုရင္ ဦးစံလွတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမယ္ မသိရေတာ့ပါ။ ။

လမင္းအို
မႏုစာရီ၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၀