ခ်က္တင္စစ္တမ္း၊ မိဘမ်ားဆႏၵနဲ႕ အယ္ဒီတာမ်ား အျမင္ၾကည္လင္ေစဖို႕ကိစၥ

ထိုင္ေနက် ညကဖီးရဲ႕ လက္ဖက္ရည္၀ိုင္းမွာ ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္ကခ်က္တင္(chatting)အေၾကာင္း ေျပာလာပါတယ္။ ကေန႕ အင္တာနက္သံုးစြဲသူအမ်ားစုဟာခ်က္တင္နဲ႕တင္ အခ်ိန္ကုန္ေနၿပီး အက်ိဳးရွိဖို႕ မဖန္တီးတတ္ပံုကိုစစ္တမ္းတစ္ခုေကာက္ယူသင့္ေၾကာင္း ကိုပါ။ ဖိုးတြယ္ဟာလည္း အင္တာနက္စြဲသူတစ္ေယာက္ပါ။(ခ်က္တင္မဟုတ္)။ ကြန္ပ်ဴတာကို အေျခခံေလာက္တတ္ထားၿပီးေတာ့သိသေလာက္ တတ္သေလာက္နဲ႕ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြမွာ ေျခရႈပ္ေနသူပါ။ ကေလးၿမိဳ႕ကအင္တာနက္ဆိုင္မွန္သမွ် ဖိုးတြယ္မထိုင္ဖူးတဲ့ဆိုင္ မရွိပါဘူး။ တာဟန္းဘက္ကႏွစ္ဆိုင္၊ သံုးဆိုင္ေလာက္ပဲ ရွိပါမယ္။ ခုဆို ကေလးမွာကအင္တာနက္ဆိုင္ေပါင္း (၁၀)ဆုိင္ေလာက္ ရွိမယ္။ပံုမွန္သံုး(၄၀၀)နဲ႕(၅၀၀)က်ပ္ထိရွိတယ္။ မန္ဘာ၀င္ထားရင္ေတာ့ တစ္နာရီကို၃၀၀ က်ပ္ပါ။ ဖိုးတြယ္ အင္တာနက္စသံုးကာစကလည္း ခ်က္တင္နဲ႕ စခဲ့တာပါပဲ။(ဘယ္သူမဆို ခ်က္တင္နဲ႕ပဲ စမယ္ထင္ပါရဲ႕)။ ေနာက္မွ ဘေလာ့ဂ္ေတြ၊၀ဘ္ဆိုက္ေတြထဲ ၀င္ၾကည့္တတ္လာတယ္။ ကိုယ္က စာေပ၀ါသနာပါသူဆိုေတာ့ ကဗ်ာဆိုက္၊စာဆုိက္ေတြရယ္၊ ဗဟုသုတရမယ့္ဆိုက္ေတြရယ္ထဲ မၾကာခဏ ၀င္ဖတ္ေလ့ရွိတယ္။ကိုယ္ကုန္မယ့္ ပိုက္ဆံနဲ႕ တန္ေအာင္ လုပ္ရတာေပါ့။ SHADE နဲ႕ဖိုးတြယ္ဆက္မိတာကလည္း အင္တာနက္ရဲ႕ အက်ိဳးေက်းဇူးေၾကာင့္ပါပဲ။ စာတစ္ပုဒ္ေရးဖို႕အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ဆြဲတဲ့ ဖိုးတြယ္အဖို႕ ခုပို႕၊ခုေရာက္တဲ့ အီးေမးလ္ကလည္းေတာ္ေတာ္ထိေရာက္တဲ့ စနစ္ပါ။ ကဗ်ာဆရာေျပာတဲ့ ခ်က္တင္စစ္တမ္းဘက္ျပန္လွည့္မယ္ဆိုရင္ ယေန႕ သံုးစြဲသူအမ်ားစုဟာ ဂ်ီေတာ့ စကားေျပာဖို႕ရယ္၊ဂိမ္းေဆာ့ဖို႕ရယ္၊ အျပာ၀ဘ္ဆိုက္ေတြဆီ ခရီးႏွင္ဖုိ႕ရယ္ေလာက္ အားသန္တာကိုေတြ႕ရမွာပါ။ ဂ်ီေတာ့ စကားေျပာျခင္းမွာက မိန္းကေလးေတြပိုမ်ားၿပီးဂိမ္းကစားျခင္းမွာေတာ့ က်ား/မ အခ်ိဳးညီေလာက္ပါတယ္။ အျပာ၀ဘ္ဆိုက္ေတြကေတာ့ေယာက်္ားေလးေတြပဲ မ်ားမွာေပါ့ေနာ္။ (ဒါက ဖိုးတြယ္ျမင္တဲ့အျမင္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ လြတ္လပ္စြာကန္႕ကြက္ႏိုင္ပါတယ္ခင္ဗ်)။ ဖိုးတြယ္ကေတာ္ကသူ႕ရဲ႕ အင္တာနက္အေတြ႕အႀကံဳတစ္ခု ေျပာျပပါတယ္။ သူ ခ်က္တင္ထိုင္ေနတုန္းမွာေတာသားဂိုက္ေပါက္ေနတဲ့ ေယာက်္ားေလးႏွစ္ေယာက္ဟာ အရက္မူးမူးနဲ႕အင္တာနက္ဆိုင္ထဲကို ၀င္လာၾကပါတယ္။ ေနရာတစ္ေနရာယူၿပီးေတာ့ နံေဘးကဖိုးတြယ္ကေတာ္ကို "ညီမေလး..ညီမေလး..ဟုိလိုုဆိုက္ေတြက ဘယ္လိုၾကည့္ရသလဲ"လို႕ ေမးျမန္းပါသတဲ့။.ဖိုးတြယ္ကေတာ္ကလည္း ရွက္ရွက္နဲ႕" ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ" လို႕ ေအာ္ေတာ့ ဆိုင္ရွင္က အဲဒီႏွစ္ေယာက္ကို ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီးဆိုင္ျပင္ပို႕လိုက္ရပါတယ္။ ဆိုလိုတာက အဲဒီႏွစ္ေယာက္ဟာေတာရြာမွာေနထုိင္ၿပီး ၿမိဳ႕ေပၚေရာက္လိုက္ လူရည္လည္ၿမိဳ႕သား သူငယ္ခ်င္းကအင္တာနက္ အဲဒီလို ဆိုက္ေတြၾကည့္လို႕ရတယ္ဆိုၿပီး နတ္လမ္းညႊန္လိုက္ျခင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ား-က်ားခ်င္း မေမးဘဲ မိန္းကေလးကိုသြားေမးေတာ့ ပါးရိုက္မခံရတာ ကံေကာင္းလို႕ ဆိုရပါမယ္။ သိေတာင္ ဘယ္သူကေျပာပါ့မလဲေနာ္။
××××××××××=========×××××××××××××

မနက္အိပ္ယာထစအခ်ိန္မွာပဲ အိမ္ေရွ႕က ဆူညံပူညံသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။နားစြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေမျဖစ္သူက သားကို ေျပာေနတဲ့အသံပါ။ " နင္ကေက်ာင္းမသြားပဲ ဘာျဖစ္လို႕ငါ့ေနာက္လိုက္ခ်င္ရတာလဲ။ေက်ာင္းမသြားခ်င္ရေအာင္ နင္က ဘာေကာာင္မို႕လဲ"။ နည္းနည္းစိတ္၀င္စားလာလို႕အျပင္ထြက္ၾကည့္မိပါတယ္။ သူငယ္တန္း ဒါမွ မဟုတ္ ပထမတန္းအရြယ္ေက်ာင္းသားတစ္ဦးက ဖိုးတြယ္တို႕အိမ္ေရွ႕နားေလာက္မွာ ရပ္ၿပီးငိုေန(ဂ်ီေန)ပါတယ္။ အေမျဖစ္သူကေတာ့ ေျခလွမ္းႏွစ္ဆယ္အကြာေလာက္မွာပါ။သူ႕ေနာက္မွာက စက္ဘီးတစ္စီးကို ေဒါက္ေထာက္ရပ္ထားပါတယ္။ ျဖစ္ပံုကအေမအလုပ္သြားမယ့္ေနာက္ကို ကေလးငယ္က လိုက္ခ်င္တာျဖစ္မွာပါ။ " နင္က
စာမတတ္ရင္ ဘာသြားလုပ္စားမွာလဲ။ မိဘက မရွိမဲ့ ရွိမဲ့နဲ႕ ေက်ာင္းထားေပးရတာ။ငါတို႕တုန္းက ေက်ာင္းတက္ခ်င္လို႕ေတာင္ မတက္ခဲ့ရဘူး...ဟင္း" အေျပာခံေနရတဲ့ကေလးငယ္ နားလည္ မလည္ေတာ့ မသိပါဘူး။ နားေထာင္ေနတဲ့ဖိုးတြယ္ေတာ့စဥ္းစားဖို႕အေၾကာင္း ျဖစ္လာတယ္။ ဖိုးတြယ္မ်က္စိေရွ႕မွာ ျမင္ေနရတဲ့ကေလးငယ္ကို ေငါက္ငမ္းၿပီး ေက်ာင္းတက္ခိုင္းေနတဲ့ ကေလးအေမဟာ ပညာအရည္အခ်င္းေလးတန္းခန္႕သာရွိရပါမယ္။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ကိုယ္ေတြမသင္ယူခဲ့ရတဲ့ ပညာကို ကိုယ့္သားသမီးေတြ တတ္ေစခ်င္တာ မိဘတိုင္းရဲ႕ ဆႏၵပါ။
ဒါေၾကာင့္လည္း တာ၀န္၀တၱရားအရ ေက်ာင္းအပ္၊ ေက်ာင္းထား၊ေက်ာင္းသြားခိုင္းတာမဟုတ္ဘဲ ဘ၀ေကာင္းစားဖို႕အတြက္ လိုအပ္တဲ့ ပညာရပ္ေတြကိုသင္ယူတတ္ေျမာက္ေစခ်င္လို႕ ေက်ာင္းတက္ခိုင္းတာပါ။ စပ္မိလို႕ေျပာရရင္ဖိုးတြယ္အေဖနဲ႕ အေမက ေရွးေခတ္ ကိုးတန္းနဲ႕ေလးတန္းေအာင္ေတြပါ။ အေဖကဌာနတစ္ခုက ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး အေမကေတာ့ မီွခိုပါ။ အဲဒီေခတ္ပညာေရးအရအဂၤလိပ္စာကို ငါးတန္းေရာက္မွ သင္ယူရေတာ့ အေမ့မွာ အဂၤလိပ္စာ အားနည္းပါတယ္။တစ္ခါတစ္ခါ ၀ယ္လာတဲ့ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ေဆးေတြရဲ႕အမည္နဲ႕အဓိပါယ္ေဖာ္ခိုင္းတာ၊ သူ မၾကားဖူးတဲ့ ေကာ္ဖီအမ်ိဳးအစားသစ္ေတြကိုဘယ္လုိေခၚသလဲဆိုၿပီး ေမးတတ္တာေတြရွိပါတယ္။ ဆိုလိုရင္းက အဲဒီလို မိဘေတြကေနဖိုးတြယ္တို႕ကို ဆယ္တန္းေအာင္ရံုမက တကၠသိုလ္အဆင့္ထိပါ ပညာသင္ေစခဲ့ပါတယ္။မိဘေတြရဲ႕ ကိုယ္က်ိဳးမဖက္တဲ့ ဆႏၵပါ။ " ငါတို႕အတြက္မဟုတ္ဘူး၊နင္တို႕အတြက္ဟဲ့...နင္တို႕အတြက္" လို႕ အေမက ေျပာတတ္ပါတယ္။ ဒါကမနက္ခင္းတစ္ခုမွာစဥ္းစားမိတဲ့ အေတြးပဲျဖစ္ပါတယ္။

××××××××××=========×××××××××××××

စာေပမိတ္ေဆြတစ္ဦးရဲ႕ အကူအညီနဲ႕ ကြာလတီမဂၢဇင္းတစ္ခုမွာ ကေလးေဒသကသတင္းေလးေတြ လစဥ္ေရးခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ နာမည္ရ မဂၢဇင္းတစ္ခုကေနကေလးသတင္းအတြက္ စာမ်က္ႏွာ သပ္သပ္ေပးႏိုင္တယ္ဆိုကတည္းက အယ္ဒီတာေတြရဲ႕သေဘာထားကို သိျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးတြယ္ရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္လစဥ္မေရးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းက တစ္ဖက္ရယ္၊ ကင္မရာ မရွိတာရယ္ေၾကာင့္လည္းပါတာေပါ့။ ဖိုးတြယ္မွာက ဘယ္ဘ၀က ပါရမီပါခဲ့သလဲမသိဘူး။ သတင္းေရးဖို႕ အေတာ္၀ါသနာပါတဲ့သူပါ။ ဓာတ္ပံုအခက္အခဲကို မိတ္ေဆြမ်ားအကူအညီနဲ႕ ေျပလည္ေစခဲ့ၿပီးမဂၢဇင္းအတြက္ စာေပဆိုင္ရာ သတင္းေလးေတြ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္..အဲဒီသတင္းေတြအတြက္ ဖိုးတြယ္ စာမူခ လံုး၀မရခဲ့ပါဘူး။ ဟ-ဒါဆို အယ္ဒီတာလြန္တာေပါ့ ဆိုရင္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ရန္ကုန္မွာရွိေနတဲ့ စာေပမိတ္ေဆြကိုပဲသေဘာတူညီစြာ စာမူခ ထုတ္ခြင့္ေပးထားလို႕ပါ။ လက္ေဆာင္မဂၢဇင္းကိုေတာ့ပို႕ေပးပါ ဆုိတာလည္း အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ တစ္အုပ္ ႏွစ္အုပ္သာရၿပီးဒီကပဲ အေဟာင္း ျပန္၀ယ္ထားရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးတြယ္ စိတ္မပ်က္ပါဘူး။ရန္ကုန္က အခက္အခဲကို ဖိုးတြယ္နားလည္ပါတယ္။ ကိုယ္ေရာက္ခဲ့တုန္းက ကိုယ္ေတြ႕သိခဲ့ရတာပဲေလ။ ဒီလိုနဲ႕ တစ္လျခား၊ႏွစ္လျခားေလာက္ သတင္းေလးေတြပါတတ္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေန႕မွာေတာ့ ကေလးက ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ကရန္ကုန္သြားမယ္ဆိုလာပါတယ္။ ဇနီးနဲ႕သမီးကို ေယာကၡမလက္ ေသခ်ာအပ္ထားၿပီးသူကေတာ့ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္ရွာရင္း တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ေနမယ္တဲ့။ဟုတ္ၿပီဗ်ာ-ဒါဆို ခင္ဗ်ားရန္ကုန္ေရာက္စမွာ သြားေရးလာေရးခက္ခဲမယ္ဗ်ာ။ေနေရးစားေရးကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမို႕ အဆင္ေျပၿပီထား။ ဒါေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ့္စာမူခေတြ ထုတ္သံုးလိုက္ဗ်ာလို႕ ေျပာမိလိုက္ပါတယ္။ရန္ကုန္ေရာက္သြားေတာ့ ဖိုးတြယ္စာမူေတြ မဂၢဇင္း သံုးေလးေစာင္မွာပါလိုက္ေတာ့ သူ႕ကိုပဲ စာမူခထုတ္သံုးေစၿပီး စာအုပ္ေလးသာ ပို႕ေပးပါလို႕ဆိုျဖစ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ကေလးသတင္းေလးေတြ ပါလာေတာ့ ခင္ဗ်ားထုတ္လိုက္ေနာ္လို႕ ဖုန္းဆက္ေျပာေတာ့ သူက ရန္ကုန္မွာရွိေနတဲ့ စာေပမိတ္ေဆြကထုတ္သြားၿပီလို႕ေျပာတယ္။ စာေပမိတ္ေဆြဆီ ဖုန္းဆက္ေမးမိေတာ့လည္း..အဲဒီကဗ်ာဆရာထုတ္တာပဲကြလို႕ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဖိုးတြယ္ မ်က္စိေတြ ေခါင္းေတြလည္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႕ မဂၢဇင္းတိုက္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး အယ္ဒီတာကို " ဆရာကၽြန္ေတာ့္သတင္းေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ စာမူခလည္း တစ္ခါမွ မရခဲ့ပါဘူး။ဆရာတိုက ပို႕ေပးတဲ့ လကလည္း ခုထိ စာအုပ္ေကာ၊ စာမူခေကာ လံုး၀ေရာက္မလာပါဘူး။ဒီလလည္း ဘယ္သူထုတ္သလဲကို မသိဘူး။ သူထုတ္တာ၊ ငါထုတ္တာ ျဖစ္ေနတယ္။ေရးခ်င္စိတ္ေတာင္ မရွိေတာ့ဘူးဗ်ာ" ေျပာလိုက္တယ္။ အယ္ဒီတာကလည္း "ကၽြန္ေတာ္တို႕က စာမူေရာက္လာရင္ သံုးသင့္တယ္လို႕ထင္ရင္ သံုးေပးပါတယ္။ဒီလိုမ်ိဳး စာမူခအရႈပ္အရွင္းေတြရွိလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္းစိတ္ညစ္တယ္ဗ်ာ။ ေနာက္ လစဥ္လည္း ေရာက္မလာေတာ့ ေနရာအတြက္က နည္းနည္းေခါင္းရႈပ္တယ္ဗ်" လို႕ ျပန္ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဖိုးတြယ္ မဂၢဇင္းကိုသတင္းေတြ မပို႕ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေရးခ်င္စိတ္ကုန္သြားတာလည္း ပါတာေပါ့။ ေနာက္..ကဗ်ာဆရာ ကေလးကို ျပန္ေရာက္လာတယ္။ စာေပမိတ္ေဆြလည္း အလည္ျပန္လာပါတယ္။ဖိုးတြယ္က ဘယ္သူပဲ ထုတ္ထုတ္ ကိုယ္ျပန္မရေတာ့မွာမို႕ ဘယ္သူထုတ္သလဲအေသအခ်ာမေမးေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ ၿမိဳ႕ခံ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္က အဲဒီမဂၢဇင္းကိုကဗ်ာေတြပို႕ထားလို႕ ေရြး/မေရြးကို တယ္လီဖုန္းနဲ႕ ဆက္သြယ္ၿပီးေမးၾကည့္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ မဂၢဇင္းက ျပန္ေျပာလိုက္တာက "အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ကေလးက စာမူေတြကိုမေဖာ္ျပေတာ့ပါဘူး"လို႕ဆိုပါသတဲ့။ အဲဒီအေၾကာင္း သူကျပန္ေျပာလို႕ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ ဒီမွာအေျဖရွာၾကည့္ေတာ့ ဖိုးတြယ္အပါအ၀င္ ရန္ကုန္က စာေပမိတ္ေဆြနဲ႕ကဗ်ာဆရာတို႕ေၾကာင့္လို႕ သိရတယ္။ စိတ္မေကာင္းျခင္း ျဖစ္ရပါတယ္။ အဲဒီစာေပမိတ္ေဆြနဲ႕ ကဗ်ာဆရာတို႕ ဘာေတြေျပာၿပီး ဘာေတြလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သူတို႕ပဲသိပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ ကိုယ့္ၿမိဳ႕သားေတြပဲဆိုေတာ့...အျပစ္ျမင္လို႕ကလည္း မေကာင္းဘူးမို႕လား။ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာအဖြဲ႕ကိုသာလူကိုမေရြးဘဲ စာ ကိုပဲ ေရြးခ်ယ္သင့္ေၾကာင္း ေျပာလိုပါတယ္။ အဖုအထစ္ေလးတစ္ခုေၾကာင့္ နယ္က ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ လမ္းစကို မပိတ္သင့္ပါဘူး။ နယ္က...ကဗ်ာဆရာေတြဟာ စာမူခ၊ စာအုပ္လက္ေဆာင္ ရသည္ျဖစ္ေစ၊ မရသည္ျဖစ္ေစ စိတ္မပ်က္ဘဲ
စာေပခ်စ္စိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႕သာ ရပ္တည္ေနသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္းကေလး-ေတာင္ညိဳစကားကေန ဆိုလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

အားလံုးအျမင္ၾကည္လင္ႏိုင္ၾကပါေစ။ ။




တြယ္တြယ္ထြဏ္း(ကေလးၿမိဳ႕)
၂၀-၁၂-၂၀၁၀