ကေလးေတာင္ညိဳစကား (ေခတ္သစ္၊ ပရဟိတနဲ႕ စာေပကိစၥ)

ေနထိုင္မႈစနစ္ အသစ္အသစ္ေတြေျပာင္းလာတဲ့ ကိုယ္တို႕ၿမိဳ႕ဟာ
မိုးမက်တက်ရဲ႕ ရာသီဥတုေအာက္မွာ ေရာင္စံုလူေတြ လႈပ္ရွားေနၾကတယ္ေလ။ ခုတေလာ
ေျပာင္းလဲတိုးတက္လာတာေတြကလည္း အမ်ားသား။ မ်က္စိိေရွ႕မွာတင္
မီးေလာင္ျပာက်သြားတဲ့ တာဟန္းေစ်းေနရာမွာ မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ပဲ
ပိုမိုေခတ္မွီလွပတဲ့ ႏွစ္ထပ္ေစ်းသစ္ႀကီး ေပၚလာတယ္။ ဒီေစ်းက ခ်င္းေတာင္၊
ကေလးလြင္ျပင္၊ ျပည္မ စတဲ့ ခ်င္းျပည္နယ္၊ စစ္ကိုင္းတိုင္းေဒသႀကီးတို႕နဲ႕
ႏိုင္ငံအႏွံဆက္သြယ္ေပးတဲ့ ေနရာပါ။ ေနာက္ သီတဂူဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕
ေက်းဇူးေၾကာင့္ "သီတဂူ မ်က္စိေရာဂါကုေဆးရံုႀကီး" ေပၚလာၿပီ။ ကေလးၿမိဳ႕မွာ
အထင္ကရ ေဆးရံုႀကီးက ႏွစ္ခုပဲရွိခဲ့ရာက ဒီေဆးရံုႀကီးေပၚလာတာဟာ
တိုးတက္ျခင္းတစ္ခုမဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့... မ်က္တစ္ခတ္မွာပဲ
တိုင္းႏိုင္ငံအႏွံကို ထုိင္ရာမထ ဆက္သြယ္ႏိုင္တဲ့ "အင္တာနက္" ဆိုင္ေတြက
ကေလးလြင္ျပင္တင္မက နယ္စပ္ တမူးေဒသေတြမွာပါ သံုးႏိုင္ၾကၿပီ။
ဆိုင္ေတြမ်ားလာတာနဲ႕အတူ ၀န္ေဆာင္ခ၊ ေစ်းႏႈန္းလည္း သက္သာလာတယ္။ အတက္၊ အက်
သေဘာေပါ့။ ဖိုးတြယ္တို႕ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာင္ ဖြင့္လွစ္လာၿပီ။
ဌာနဆိုင္ရာကဖြင့္တာရွိသလို ပုဂလိကေတြေရာရွိတယ္။
ဘာသာေရးဆိုင္ရာေတြေရာ(ဥပမာ-ေနသာေက်ာင္းတိုက္)ရွိလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္
ကေလးၿမိဳ႕တင္မက တမူး၊ ကေလး၀ စတဲ့ ကေဘာ္၊ ခ်င္းတြင္းေဒသေတြမွာပါ
အင္တာနက္ကို စိတ္တိုင္းက် ကလိႏိုင္ပါၿပီခင္ဗ်ာ။
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
နာဂစ္အၿပီးမွာ ႏိုင္ငံနဲ႕အ၀ွမ္း ပရဟိတစိတ္ကေလးေတြ
ေပၚထြန္းလာခဲ့တယ္ဆိုတာ ျငင္းမရပါဘူး။ ကိုယ့္ရဲ႕မ်က္စိေရွ႕မွာတင္
ႀကံဳလိုက္ရတာဆိုေတာ့ လူသားခ်င္းစာနာရိုင္းပင္းကူညီခ်င္တဲ့စိတ္ဓာတ္က
၀ုန္းဒိုင္းဆို ႏိုးၾကြလာခဲ့တာပါ။ ပရစိတ္နည္းတဲ့သူက မ်ားျပားလာ၊
မ်ားျပားတဲ့သူက အေကာင္အထည္ေဖာ္ေဆာင္ ဆိုၿပီး တစ္ဦးခ်င္းျဖစ္ေစ၊
အဖြဲ႕လိုက္ျဖစ္ေစ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္
တပိုင္တစ္ႏိုင္ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ၾကတာ ေဒသအႏွံ႕မွာ ျမင္ေတြ႕ေနရမွာပါ။
ဘယ္ေတာ့မွ ေခတ္ေနာက္မက်တဲ့ ဖိုးတြယ္တို႕ၿမိဳ႕မွာလည္း ပရဟိတအဖြဲ႕တစ္ခု
ဖြဲ႕စည္းျဖစ္တယ္။ ပရဟိတအဖြဲ႕လား၊ အမ်ားႀကီးရွိတယ္လို႕
ေျပာခ်င္သူကေျပာဦးမယ္။ ခုဟာက စာေပသမားေလးေတြဖြဲ႕စည္းထားတဲ့
စာေပနဲ႕ပရဟိတပူးေပါင္းတဲ့ ကေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ ပထမဆံုးအဖြဲ႕ေလးပါ။ အဖြဲ႕၀င္က
သံုးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတယ္။ သူတို႕ရတဲ့မုန္႕ဖိုး၊ ပဲဖိုး၊ လုပ္အားခေတြထဲက
အလွဴလုပ္ဖို႕ေငြစု၊ လက္လွမ္းမွီသေရြ႕ အလွဴရွင္ေတြဆီကေန
တတ္အားသေရြ႕အလွဴလိုက္ခံၿပီး လိုအပ္ေနတဲ့ေနရာေတြဆီ လွဴဒါန္းေနတဲ့အဖြဲ႕ပါ။
တကယ္ေလးစားအတုယူသင့္တဲ့အဖြဲ႕ေပါ့။
လမင္းအို၊ သူရ(ကေလး) စတဲ့ အေတြးရဲရဲ၊ အေရးရဲရဲ စာေပလူငယ္ေတြနဲ႕အတူ
နာမည္ရစာေပပညာရွင္ေတြက သိုင္း၀ိုင္းၿပီး
စာေပ၀ါသနာရွင္သက္သက္ေတြနဲ႕စုစည္းထားၾကတာပါ။ အဲဒီအဖြဲ႕၀င္ လူငယ္ေလးေတြရဲ႕
ကဗ်ာေတြကိုလည္း မဂဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ေတြ႕ျမင္ေနၾကရပါတယ္။
ပရဟိတဖြံ႕ၿဖိဳးမႈအားမနည္းတဲ့ ကိုယ္တို႕ၿမိဳ႕မွာ ဒီလိုအဖြဲ႕မ်ိဳးေတြကို
ေရရွည္တည္တ့ံေစခ်င္တာကေတာ့ ဖိုးတြယ္ရဲ႕ဆႏၵအမွန္ပါ။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ၿမိဳ႕အတိုင္းအတာနဲ႕ စာေပဘက္မွာကေတာ့ ဖိုးတြယ္စိတ္ခ်မိပါတယ္။
၀မ္းစာရွိသူေတြပဲကိုး။ ျမဆင့္ခ်ယ္တို႕၊
ေမာင္ကံခ်ိဳတို႕ေလာက္မလုပ္ႏိုင္ဦးေတာ့ သူ႕အိုးသူ႕ဆန္ ဟန္ေနတာပါပဲ။
တစ္ခုေတာ့ ဖိုးတြယ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးငယ္လတ္ေတြကို ဆရာျပန္လုပ္တာ
မဟုတ္ပါဘူး။ ဖိုးတြယ္တို႕ဆယ္တန္းမွာ သင္ခဲ့ရတဲ့ ဆရာႀကီး
သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းရဲ႕ မွာေတာ္ပံု၀တၳဳထဲက လူႀကီးနဲ႕လူငယ္ေတြကို
ဆံုးမခဲ့ပံုကို သတိရမိပါတယ္။ "အႏုပ္စုတ္ ကုပ္စုတ္ ကာလဥာဏ္နဲ႕၊
မာနသံဟိတ္အျပည့္ျဖင့္ တိတၳိလိုေကာင္ေလးေတြကို အေရးမလုပ္ဘူး" ဆိုတဲ့
အသက္ႀကီး၀ါႀကီးေတြရဲ႕ လူငယ္ေတြကို ႏွိမ့္ခ်ပံု၊ ေနာက္ၿပီး "
ေခတ္အလိုက္သတိမထားဘဲ မသိသားဆိုး၀ါးတဲ့ ႏြားႀကီးေတြ" လို႕ လူငယ္ေတြကို
လူႀကီးေတြက မေလးမစားျပဳမႈပံုေတြ ဖိုးတြယ္အသံၾကားေနရပါတယ္။
လူငယ္ကဗ်ာဆရာေလးတစ္ေယာက္က ရင္ဖြင့္လာပါတယ္။ လြန္ေလၿပီးေသာ
ေနာင္ေတာ္ေတြရွိတုန္းကဆို ဒီလိုအသံမ်ိဳးမၾကားရဘူး။ ဖိုးတြယ္အေနနဲ႕
ဘာမွမေျပာရဲပါဘူး။ " ယေန႕လူငယ္ ေနာင္၀ယ္လူႀကီး" ဆိုသလို လူငယ္ေတြရဲ႕ရင္ထဲ
နာက်ည္းမႈေတြရိုက္မထည့္မၾကဖို႕၊ " ႏြားပ်ိဳသန္လွ ႏြားအိုေပါင္က်ိဳး"
ဆိုသလို လူငယ္ေတြသိၿပီးသမွ်ဟာ လူႀကီးေတြျဖတ္သန္းၿပီးသားမို႕
ႏြားေရွ႕ထြန္က်ဴးသေဘာမ်ိဳးေတြမလုပ္မိဖို႕ လိုပါတယ္။
သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကလည္း ႏြားႏွစ္ေကာင္ ညီညာရုန္းၾကမွ၊
တစ္ျပည္လံုးေနာက္ကခ်တ္တာ ၊ ေပ်ာက္ပလြတ္ကြာ၊ ေအာက္က်တဲ့၀ဋ္ၾကမၼာကို၊
လြတ္စရာခဲၾကမွေလး လို႕ဆံုးမသလိုပဲ လူႀကီးလူငယ္ႏွစ္ဖက္ႏြယ္မွ
ရည္ရြယ္ရင္းေတြေပါက္ေျမာက္ႏိုင္မွာပါ။ သူတတ္၊ ငါသိ အျငင္းမပြားဘဲ
တက္ကိုၿပိဳင္တူေလွာ္ခတ္ႏိုင္ပါေစလို႕ ဖိုးတြယ္ဆႏၵျပဳခ်င္ပါတယ္။
။


တြယ္တြယ္ထြဏ္း(ကေလးၿမိဳ႕)
ေ၀ဖန္ခ်င္သူမ်ားရွိရင္ trphee.91@gmail.com ကိုဆက္သြယ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။

ညည္းရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ

ညည္းကေလးေရ...
ညည္းမရွိေတာ့တဲ့ ငါ့ေရကန္ဟာ ၾကာပြင့္ေတြဆိတ္သုဥ္းလို႕ အၿပံဳးေတြမဲ့ခဲ့ပါၿပီ
ညည္းခပ္ယူခဲ့တဲ့ ငါ့ေသြးသားေတြဟာလည္း ေလာင္စာဘ၀နဲ႕ ျပာက် အခိုးအေငြ႕ဘ၀
ေရာက္ခဲ့ရတယ္ ကဗ်ာစာအုပ္နဲ႕ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းထိုးေပးရင္း ဘယ္ဟာယူမလဲေမးေတာ့
ေဘာပင္ကိုပဲ ငါေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ ငါ့ဘ၀ေခါက္ခ်ိဳးခံရမွာ၊ ဆုတ္ၿဖဲခံရမွာကို ေၾကာက္လို႕ပါ
ေနာက္ၿပီး မင္မလိုက္မွာကိုလည္း စိုးလို႕ေပါ့ ညည္းေၾကာင္ေတာင္ကန္းခဲ့တုန္းက
ငါ့ဆံပင္ဟာ ညည္းေပ်ာ္ပိုက္တဲ့ သစ္တစ္ေတာလိုျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ညည္းကြန္ပ်ဴတာတတ္မွ
ငါ ဗိုင္းရပ္(စ္)ျဖစ္ခဲ့ရတယ္ ညည္းလိမၼာသြားၿပီေပါ့ ညည္းတားျမစ္ခဲ့တဲ့ ပဋိဇီ၀ေဆးေတြလည္း
ခု ငါ့ေသြးေၾကာထဲ စီးေမ်ာ ငါ့အသံေတြ ေဖာသြပ္ခဲ့တယ္ ညည္းအိပ္မက္ကို
ငါ ဦးထုပ္ေဆာင္းေပးတဲ့ေန႕တုန္းက ညည္းႏွလံုးသားမွာ ညည္းနဲ႕ငါ အရွက္ကင္းမဲ့လိုက္ပံုေတြက
ညည္းမရွိေတာ့တဲ့ ငါ့ေရကန္ဟာေလာင္စာဘ၀နဲ႕ ျပာက် ကဗ်ာစာအုပ္နဲ႕ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းထိုးေပးရင္း
ငါ့ဘ၀ေခါက္ခ်ိဳးခံရမွာ၊ ေနာက္ၿပီးညည္းေၾကာင္ေတာင္ကန္းခဲ့တုန္းကသစ္တစ္ေတာလိုျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္
ညည္းလိမၼာသြားၿပီေပါ့ ခု ငါ့ေသြးေၾကာထဲငါ့အသံေတြ ငါ ဦးထုပ္ေဆာင္းေပးတဲ့ေန႕တုန္းက
ညည္းနဲ႕ငါ ၾကာပြင့္ေတြဆိတ္သုဥ္းလို႕ ညည္းခပ္ယူခဲ့တဲ့အခိုးအေငြ႕ဘ၀ေရာက္ခဲ့ရတယ္
ေဘာပင္ကိုပဲ ငါေရြးခ်ယ္ခဲ့တာဆုတ္ၿဖဲခံရမွာကို ေၾကာက္လို႕ပါ
ငါ့ဆံပင္ဟာ ညည္းေပ်ာ္ပိုက္ ညည္းကြန္ပ်ဴတာတတ္မွပဋိဇီ၀ေဆးေတြလည္း
ေဖာသြပ္ခဲ့တယ္ညည္းႏွလံုးသားမွာ အၿပံဳးေတြမဲ့ခဲ့ပါၿပီ ငါ့ေသြးသားေတြဟာလည္း
ဘယ္ဟာယူမလဲေမးေတာ့မင္မလိုက္မွာကိုလည္း စိုးလို႕ ငါ ဗိုင္းရပ္(စ္)ျဖစ္ခဲ့ရတယ္
ညည္းတားျမစ္ခဲ့တဲ့ စီးေမ်ာညည္းအိပ္မက္ကို အရွက္ကင္းမဲ့လိုက္ပံုေတြက။ ။

လမင္းအို
10/12/08